|
บวชเณร 2
ความรู้สึกในตอนบวชช่วงแรกๆ ก็มี คิดถึงบ้านบ้างเป็นธรรมดาของเด็กรุ่นอายุของผม คิดถึงกิจวัตรตามประสาเด็กตอนอยู่บ้าน เป็นต้น แต่พอมีอะไรมาให้ได้ทำมันก็ลืมความคิดนั้น ก็พยายามแก้ไขความรู้สึกนี้คือ ตั้งมั่นอยู่ในธรรม และไม่คิดไปโน้นไปนี้ให้มันไปไกล
ก่อนที่จะถึงวันที่จะต้องลาสิกขานั้น รู้สึกว่าไม่อยากจะสึกออกมาเลย แล้วพอมาถึงวันที่จะต้องลาสิกขาจริงๆ ก็อยากจะสึกออกมามาก แล้วพอสึกออกมาแล้วก็รู้สึกว่าไม่ใช่ผมคนเดิมแล้ว เดิมทีแล้วเป็นคนที่ปากร้าย ก็ไม่มีอะไรมากที่เสีย แต่รู้ว่าเสียอยู่อย่างเดียวคือปากร้าย บ้างทีก็เล่นแบบไม่รู้เรื่อง ต่างกับตอนนี้ที่เบาลงบ้างแต่ก็ไม่ถึงว่าจะกลับมาเเหมือนเดิมแล้ว แต่ก็ยังเล่นอยู่ เรื่องนิสัยใจคอไม่ต้องพูดถึง ถ้าไม่ทำให้รำคาญหรือทำให้โมโห ก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ถ้าโมโหขึ้นมาแล้ว คนที่ทำให้โมโหนั้นอาจจะเจ็บถึงกระดูกดำเลย บางคนหน้าด้านแล้วก็คงไม่รู้สึกอะไร ความคิดนั้นอาจจะมีในแง่ลบบ้างเป็นบางครั้ง แต่ก็ไม่ถึงว่าจะลบตลอด จะบวกมากกว่าลบ แต่บางทีก็ไม่ค่อยจะคิดอะไรถ้าไม่มีเรื่องอะไรให้คิดก็ไม่คิด แต่ถ้าคิดแล้วคิดนาน แต่บางทีถ้ามีอะไรขัดใจก็คิดอยู่เรื่องเดียว
แล้วก็รู้สึกว่าเริ่มมีความคิดเล็กๆ น้อยๆ บ้างหลังจากที่บวชมาแล้ว เริ่มที่จะคิดดีทำดีต่อไป ก็ไม่ต่างอะไรจากก่อนบวชเพราะว่าคิดดีทำดีอยู่แล้ว อาจจะไม่ดีมาก แต่ก็ถือว่าดีแล้ว ผมว่าชีวิตของคนเรามีทั้งขึ้นและลง อยู่ที่การกระทำของคนนั้นด้วย ว่าทำดีหรือทำชั่ว เป็นบุญหรือเป็นบาป ชีวิตของคนเราเอาแน่เอานอนด้วยไม่ได้ บางคนเกิดมาแล้วก็พากันบอกว่า เกิดก่อนก็ตายก่อน แต่เดียวนี้ในปัจจุบันเกิดทีหลังตายก่อนทั้งนั้นเพราะความประมาท ไม่ระวัง ขาดสติ และบางคนอกหักจากแฟนก็กระโดดตึกฆ่าตัวตายบ้าง แต่ผมคิดว่าถ้าหันหน้าเข้าวัดบ้าง มันก็อาจจะช่วยอะไรได้บ้าง ผมอาจจะมีนิสัยเดิมหลงเหลือนิดหน่อยแต่ก็ถือว่าผมนั้นเป็นคนละคนไปแล้ว เพราะอยากจะรู้เรื่องพระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้ามากกว่านี้
และสิ่งที่ได้เรียนรู้ที่สำคัญและมีค่าที่สุดในตอนบวช นั่นก็คือได้รู้ถึงตัวตนของเราที่แท้จริง อาจจะไม่หมดแต่ก็รู้แล้วว่าเราเป็นใคร เกิดมาทำไมกัน อาจจะไม่เปลี่ยนไปจนหมด แต่ก็เปลี่ยนบ้างเป็นบ้างอย่าง เช่น ความคิดที่มีต่อสัตว์โลก หรือ วาจา เป็นต้น อาจจะเคยพูดไม่เพราะ แต่ก็พูดได้เพราะขึ้นกว่าตอนก่อนที่จะบวช แล้วก็เล่นกับผู้ใหญ่ไม่ค่อยมากเหมือนตอนก่อนๆ และนิสัยก็ไม่ค่อยเหมือนเดิมแล้ว
ก็รู้สึกดีที่มีคนเขามาชื่นชมนับถือเรา อาจจะไม่ถึงกับนับถือแต่ก็แบบว่าให้เกียรติเราประมาณนั้น ดีใจมากที่มีชาวไทยในต่างแดนมาทำบุญกันที่วัดเหมือนกับตอนอยู่ที่เมืองไทยเลย อาจจะไม่แบบนั้นเป๊ะๆ แต่ก็ประมาณนั้น เพราะว่าที่นี่ไม่เหมือนเมืองไทยทั้งเวลา อากาศ ความยากง่าย ในการไปมาจากบ้านมาวัดมันก็ต่างกัน
แต่ก็อยากจะให้ทุกคนทำบุญทำดีกันแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะบุญที่พวกเราทำนั้น ก็พวกเราแหล่ะที่จะได้ ใครทำใครได้ ใครกินใครอิ่มอย่างที่พระท่านเทศน์สอน บุญหรือบาปเราไม่สามารถที่จะแบ่งหรือทำแทนให้กันได้ และมันก็จะเป็นเสบียงสำหรับพวกเราในอนาคต หรือชาติต่อๆ ไป เป็นต้น เพราะเราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง
เหมือนอย่างที่ในหนังสือสวดมนต์ทำวัตรที่บอกไว้
"ใครจักทำกรรมอันใดไว้ เป็นบุญหรือเป็นบาป เราจักเป็นทายาท คือว่าเราจะต้องได้รับผลของกรรมนั้นสืบไป"
(โปรดติดตามตอนต่อไป)
เซียงน้อย
สิงหาคม 2554
|
Go to top