กระเตงลูกบินลัดฟ้า สู่แผ่นดินแม่
ปกติเราจะบินกลับไทยเองก่อนแล้วสามีจะตามมาทีหลัง หลังจากที่ปีกกล้าขาแข็งบินเดี่ยวแบบสบายๆ คราวนี้กล้ากว่าเดิม กระเตงลูกวัย 5 เดือนบินเดี่ยวด้วยความมั่นใจ (ไม่มั่นก็ต้องมั่น) เหตุผลสำคัญคือ ต้องการกลับมาก่อนสามีจะได้มีเวลาให้ครอบครัว เพราะถ้าสามีมาด้วย เราก็ต้องพากันไปพักโรงแรม ด้วยความที่บ้านเราแคบ และเขาต้องการความเป็นส่วนตัว เราจึงตกลงกันว่า เราจะพาลูกกลับก่อน แล้วเขาจะบินตามมา เพราะยังติดงานอยู่
10 ชั่วโมงบนเครื่อง ไม่ยากเย็นอะไรนัก แต่ก็ไม่ง่ายทีเดียว เราจัดแจงเก็บกระเป๋าก่อนหน้านี้หลายวัน แต่ก็ไม่วายมาเสร็จลงตัวในวันที่จะเดินทาง เราต้องออกจากบ้านก่อนเวลาเครื่องออกหลายชั่วโมง
เผื่อเวลาเอาไว้ เพราะกว่าจะได้ออกก็ต้องจัดแจงทั้งตัวเองทั้งลูก ให้ลูกกินนมให้อิ่มก่อนจะได้ไม่ร้องงอแงเมื่อถึงสนามบิน
บินคราวนี้ข้าวของเยอะพอควร กระเป๋าใบใหญ่ 1 ใบ ใบเล็กแบบลาก 1 ใบ กระเป๋าหิ้วใส่ของใช้จำเป็นสำหรับลูก รถเข็น คาร์ซีท และโน๊ตบุ๊ค
สามีไปส่งและยกกระเป๋าเช็คอินให้ เราเอารถเข็นไปหน้าเกทไม่ได้ เขาว่ารถเข็นเราใหญ่ ก็เลยเอาลูกใส่เป้อุ้ม ข้างซ้ายสะพายกระเป๋าลูก
ข้างขวาสะพายโน๊ตบุ๊ค ขอบอกว่ามันส์พะยะค่ะ ... ลูกแปดกิโล กระเป๋าใส่ของลูก แถมกล้องตัวใหญ่ กระเป๋าโน๊ตบุ๊ค คิดไม่ออกว่ากี่กิโล แต่ที่รู้คือหนักเหลือหลาย สามีไปส่ง พร้อมด้วยอาการน้ำตาคลอ หลักๆ คงคิดถึงลูกแหละ
เที่ยวนี้เราบินกับการบินไทย ได้ที่ไม่ไกลจะประตูทางเข้ามากนัก ลูกเราก็จองตั๋วหลับตั้งแต่ผ่านจุดตรวจของสนามบิน พนักงานก็บริการดีพอควร(เป็นบางคน) แต่เราก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว หันไปรอบๆ บริเวณที่นั่ง หาผู้หญิงแทบไม่เจอ จัดให้เรานั่งใกล้เด็ก
และผู้ชาย ไม่มีคนไทยนั่งข้างๆ เลย ไกลออกไป 2 แถวถึงจะมี
ลูกทำตัวน่ารักดี หลับซะนาน ตื่นมาเล่นบ้าง
พาไปเปลี่ยนแพมเพิร์สบ้าง คุณเธออึบนเครื่องด้วย
สมกับที่คาดไว้ บ่นกับสามีว่าลูกไม่ยอมอึ ต้องไปอึบนเครื่องแน่
สามีเลยว่า เธอคิดว่ามีลูกแล้วทุกอย่างมันจะง่ายขึ้นหรอ
เหอะๆ ก็จริงเนอะ
(โปรดติตามตอนต่อไปค่ะ)
Kate
เมษายน 2554
|
Go to top